Αποφάσεις μετά την καταστροφή

Από τη δασική πυρκαγιά στην Πελοπόννησο του 2007 είχε απομείνει μόνο το λιθόκτιστο τμήμα  του παλιού σπιτιού στο χωριό. Οι υπόλοιπες κατασκευές της αγροικίας, (προσθήκες του '60 και '70 από τσιμεντόλιθους, με στέγες από αυτοσχέδιο-χειροποίητο οπλισμένο σκυρόδεμα ή από τσίγκους)  κατεδαφίστηκαν.

Το τμήμα του σπιτιού που κάηκε

 

Η θέα του χωριού από το σπίτι τον Σεπτέμβριο του 2007

Το ερώτημα, αν θέλαμε να έχουμε ένα κατοικήσιμο σπίτι στο χωριό παρέμενε: 

Θα κατεδαφίζαμε και το λιθόκτιστο τμήμα που σωζότανε μεν, αλλά κάλυπτε μόνο το χώρο των υπνοδωματίων και το υπόγειο; 

Οπότε θα κατασκευάζαμε κάτι νέο από το μηδέν σε καθαρό οικόπεδο ή θα αγοράζαμε ένα λυόμενο- προκατασκευασμένο;

Θα κάναμε επισκευή και προσθήκη στο υφιστάμενο;

Το κόστος κατεδάφισης και οι πολεοδομικοί περιορισμοί στην χωροθέτηση της υπο ανέγερση κατοικίας στο οικόπεδο ήταν οι αποτρεπτικοί παράγοντες για τη λύση "νέο σπίτι".

Από την άλλη, η ελευθερία διαμόρφωσης ενός σπιτιού όπως θα το θέλαμε τώρα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες (και περιορισμούς) ίσως να μην κόστιζε περισσότερο σε χρήμα και κόπο, ενώ μάλλον θα κατασκευαζόταν πιο γρήγορα σε σχέση με την λύση "επισκευή και προσθήκη".

Τελικά, επιλέξαμε να διατηρήσουμε το αρχικό λιθόκτιστο κτίσμα με την τετράριχτη στέγη, τυπικό του είδους που χτίζανε οι Λαγκαδιανοί μάστορες ανά την Αρκαδία, το σπίτι που έχτισε ο παπούς μετά την Κατοχή και μετά την ολική καταστροφή του χωριού για να ξεκινήσει την οικογένεια του, αυτό που είχα συνηθίσει κι εγώ από παιδί ως "το σπίτι στο χωριό".

Ωστόσο, η κατασκευή αυτή είχε πια ανάγκη επισκευής και αναβάθμισης. Το χωμάτινο δάπεδο του υπογείου ανέβαζε υγρασία στους τοίχους στους οποίους στηρίζονταν γεροί κορμοί από κυπαρισσόξυλα μεν, αλλά με σάπιες σανίδες για δάπεδο του ισογείου δε. Παρομοίως, το σανίδωμα της στέγης είχε διαρροές και καμία θερμομονωτική αξία, ενώ τα ξύλινα κουφώματα είχαν "χαρακτήρα" που φαινόταν στο σχέδιο, στους μηχανισμούς και στα πόμολα μιας άλλης εποχής, όμως και στα μονά τζάμια τους που καρφωτά με λίγο στόκο στην συναρμογή με το κούφωμα έτριζαν και έμπαζαν...

Τα αγαπημένα μας παλιά κουφώματα

Αλλά οι εσωτερικοί χώροι ήτανε άνετοι και οικείοι! Οι παιδικές μου διακοπές το Πάσχα ήτανε ακόμα εκεί, η παιδική ηλικία του πατέρα μου και πολλά ακόμα... Άλλωστε, για να ξανα-αποκτήσουμε ένα ανάλογο ισόγειο χώρο με υπόγειο θα απαιτούσε σημαντικές εκσκαφές και περισσότερα τοιχία από οπλισμένο σκυρόδεμα από όσα θα θελα να δω στο χωριό, μιας και οι Λαγκαδιανοί μάστορες μας έχουν από καιρό αφήσει χρόνους και η τοπική αγορά "πετράδων" δεν είναι του ίδιου επιπέδου. 

Πρακτικά, κανείς δε θα μας ξανάκτιζε ένα πέτρινο σπίτι, παρά μόνο αν είχε φέροντα οργανισμό από μπετόν και τοιχοποίες πλήρωσης από πέτρα. Αυτή θα ήτανε η μόνη εναλλακτική και ταυτόχρονα οικονομικά εφικτή λύση ανακατασκευής για τον προϋπολογισμό μας. Έτσι, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε αρχικά με την επισκευή και το σχεδιασμό της προσθήκης. Στη συνέχεια, το επισκευασμένο τμήμα θα μας εξυπηρετούσε για προσωρινή διαμονή κατά την δεύτερη φάση υλοποίησης, την κατασκευή της προσθήκης.